Jankowski pałac położony jest malowniczo na wypiętrzonym pobrzeżu w zachodniej części Jeziora Pakoskiego i otoczony dziewiętnastowiecznym parkiem. Po drugiej stronie rezydencji, za pałacem, znajdują się budynki gospodarcze. Cały kompleks: pałac, park i gospodarstwo otacza półkoliście droga biegnąca w znacznej części wzdłuż brzegu jeziora i łącząca Mogilno z Pakością. Za nią znajdują się pola uprawne, dawniej należące do majątku.
Do pałacu prowadzą dwie odchodzące z tego traktu drogi: pierwsza biegnie przez teren z budynkami gospodarczymi, druga, oficjalna, wiedzie gości parkową aleją, aż przed ich oczami ukaże się front budynku z charakterystyczną prostokątną wieżą.
Pałac został zbudowany w stylu neogotyckim, bardzo wówczas modnym i popularnym w Niemczech, zwłaszcza na terenie zaboru pruskiego, gdyż dzięki skojarzeniu z wiekami średnimi dawał złudzenie długiej historii rodu. Do dziś nie wiadomo, kto był jego architektem. Rodzina przypisuje autorstwo Friedrichowi Augustowi Stülerowi, jednak bardziej prawdopodobne wydaje się, że był on tylko konsultantem tego projektu, stworzonego raczej przez kogoś z jego kręgu. Charakter budowli, a zwłaszcza narożne wieże, przypominają również styl innego pruskiego architekta – Georga Hitziga.
Budowa przebiegała kilkufazowo: pierwszą część ukończono przed 1863 r., kolejną prawdopodobnie pod koniec XIX w., przy czym nowsza część była nieco wyższa od starszej. Głównym powodem rozbudowy był prawdopodobnie fakt, że w pałacu mieszkały dwie rodziny: Simona Alberta Hepnera i jego córki Adolphine Luise z mężem Paulem Strussbergiem.
Pałac zwrócony jest fasadą na zachód, a na Jezioro Pakoskie wychodzi elewacja ogrodowa. Cały budynek odznacza się dekoracyjnością. Głównym akcentem jest prostokątna wieża z ostrołukowymi prześwitami, wtopiona w jego bryłę od południa. Front budynku ozdabiają jeszcze kolejne wieże: okrągła w narożu południowym i czworoboczne w narożu północnym. Poszczególne naroża ozdobione są wieżyczkami sterczynowymi, a górne krawędzie ścian zakończono blankami.
Uroku dodają pałacowi nadwieszane kolumienki z dekoracyjnymi kapitelami w kształcie liści, balustrady z motywem trójliścia, ozdobne płyciny w ściankach parapetowych i w ryzalicie z portykami. Te ostatnie zostały wypełnione kartuszami i wstęgą z niemieckimi sentencjami o moralizatorskim charakterze, których część udało się odczytać.
I tak napisy w kartuszach na frontowych portykach głoszą:
Das Bauens Müli, das Bauens Lust
Hat mauchen schon viel Golg geburst
[Trud budowania, umiłowanie budowli
niejednego już drogo kosztowało]
oraz
Wilkommen Gott wilkommen
Abschied nicht genommen
[Witając Boga, witając,
pożegnanie nie będzie wieczne]
Natomiast w kartuszach umieszczonych na elewacji zwróconej w stronę ogrodu przeczytać można:
Sitzt du gut so Sitze fest
Alter Sitz das ist der best
[Siedzieć trwale to siedzieć dobrze,
stara siedziba jest najlepsza]
oraz tradycyjnie
Bete und arbeite
[Módl się i pracuj].
Budynek ma wydłużony, nieregularny kształt. Najdłuższa jego oś wynosi 54,5 m, najkrótsza – 20 m. Całość powierzchni użytkowej obejmuje blisko 1900 m2. Reprezentacyjne wejście do pałacu prowadzi przez zachodni portyk podtrzymujący taras na pierwszym piętrze. Przez bliźniaczy portyk po drugiej stronie pałacu można było wyjść do ogrodu.
W pałacu mieszkały dwa pokolenia prowadzące odrębne gospodarstwa, co widać w podziale pomieszczeń. Osią działową była biegnąca przez środek pałacu największa sala, obok której znajdował się zajmujący wysokością dwie kondygnacje hol reprezentacyjny z ozdobionym malowidłami na szybach świetlikiem. Drugie wejście i hol znalazły się w dalszej, południowej części budynku. Pomieszczenia położone na lewo od sali pełniły funkcje identyczne do znajdujących się po prawej stronie. Podobnie było na piętrze, gdzie pomiędzy pomieszczeniami użytkowymi obu rodzin nie istniała wyraźna łączność, a do każdej części prowadziły osobne klatki schodowe: jedna w niższej części pałacu, bezpośrednio z holu, druga z korytarza położonego obok holu ze świetlikiem. Pałac był całkowicie podpiwniczony.
Parter pałacu miał charakter reprezentacyjny – prócz największej sali znajdowały się tu dwa salony, jadalnia, sala bilardowa oraz biura, na piętrze zaś umieszczono sypialnie, ubieralnie, pokoje nauczycielki i służącej, dziecięce i do robót krawieckich oraz pokoje gościnne, z których dwa połączone były z tarasami. Pomieszczenia w części piwnicznej miały zaś charakter typowo gospodarczy oraz znajdowały się tam również pokoje mieszkalne, łazienki i jadalnie służby. Każda rodzina miała oddzielną kuchnię i spiżarnię, wspólnie dzielono natomiast pralnię.
Pałac od zawsze zachwycał swoją malowniczą bryłą, skomplikowanym rzutem i miejscem położenia. Nazywany był wręcz jedną z najokazalszych rezydencji w Polsce Północnej. Tym bardziej szkoda, że obiekt tak wysokiej klasy został do tego stopnia zaniedbany.